یک نفر نیست به داد من تنها برسد..

آنقدر دام گنه دور و برم افتاده..!

کشور آباد من، گلخانه میخواهد چه کار؟
قصه معلوم است، پس افسانه میخواهد چه کار؟

با حقوق آنچنانی، زندگانی در رفاه،
کارمند و کارگر، یارانه میخواهد چه کار؟

در جهان، بالاترین آمار دزدی مال ماست
خرده دزدی، غیرت مردانه میخواهد چه کار؟

ما به چوب و رخت چوپانی کفایت کرده ایم،
ملت ما، جامه ی شاهانه میخواهد چه کار؟

بس که با اشک یتیمان، خون دلها خورده ایم
خون دل خوردن، لب و پیمانه میخواهد چه کار؟

ما که دل را کنده ایم از زندگانی عاقبت
اینهمه آواره ملت، خانه میخواهد چه کار؟

اختلاس و رشوه خواری، سنتی دیرینه شد
این بساط خودفروشی، چانه میخواهد چه کار؟

هر چه آمد بر سر ما، از خودی ها بوده است
کشور من، دشمن بیگانه میخواهد چه کار؟

طبع شعرم گر چه از جور زمان گل کرده است
این گل آزرده دل، پروانه میخواهد چه کار؟
 
https://telegram.me/digar_nabayad_khoft دیگرنبایدخفت

آدمهاٰ برای هَم مثْل یک کِتابند..

وقتی به آخرِش میرسند..

میرن سُراغ یِه کتٰابِ دیگه ؛

یاٰدمون باشه

هَمدیگه رو زود وَرق نَزنیٖم !

در خانه فریب این همه شیدایی..

در شهر ، دروغ و نفرت و رسوایی..

من بیشتر از همیشه دلتنگ توام..

ای آرزوی قدیمی ام، تنهایی..!

ما خوب یاد گرفتیم در آسمان مثل پرندگان باشیم..

و در آب مثل ماهیها،

اما هنوز یاد نگرفتیم روی زمین چگونه زندگی کنیم..

قلبِ من همچون درختی شد، ولی این را بدان

این که رویش یادگاری مینویسی چوب نیست!

پرسیدم چرا نماز نمیخوانی؟

گفت: برایم دعای هدایت کن..

گفتم: سرِ كار نرو!

گفت: چرا؟

گفتم: برایت دعای روزی میکنم!

ترک جان عزیز بتوان گفت..

ترک یار عزیز نتوانیم..!

ما "توبه" شکستیم..

ولی

"دل" نشکستیم..

دل به مفهوم سیاهی کم کم عادت می کند..

چشم وقتی می شود با مبتذل ها همنشین!

ذهنم پر است چون حرمت از مثال‌ها
از باید و نباید و از احتمال‌ها

آقا قبول می‌کُندَم یا نه؟ می‌روم
بس که برآمده‌ست از آقا محال‌ها

مانند کورها به شما تکیه کرده‌ام
من با اشاره حرف زدم مثل لال‌ها

وقتی خیال‌ها همه در بَندِ مشهد‌اند
باید نماز خواند به پشت خیال‌ها

زائر بهشت می‌رود از روضهٔ رضا
حتی کسی که برده دلش را مدال‌ها

گفتند خوب‌و‌بد همه در هم خریدنی‌است
خود را فکنده‌ام به دِلِ قیل و قال‌ها

گفتم‌که خوش‌به‌حالِ حرم رفته‌ها و کاش
من هم شوم یکی ز همین خوش‌بحال‌ها

خواستم كه بُغض را خجل كنم

خنده را به گريه متصل كنم

واژه را دوباره مشتعل كنم

خواستم كه با تو دَرد و دل كنم

گريه ام ولى امان نداد...

هیچ‌ کس کاش نباشد نگهش بر راهی

چشم بر در بُوَد ودلبر او دیر کند ...

آزرده دل از کوی تو رفتیم و نگفتی

کی بود? کجا رفت ?چرا بود و چرا نیست?

پیری آن نیست که بر سر بزند موی سپید

هر جوانی که به دل عشق ندارد پیر است!

خنده هامان الکی! حرف زدن ها…..شکلک!
زندگی نیست که؛ مشغول به بازی شده ایم

چه شود فرصت ديدار به ما هم بدهند؟

فيض هم صحبتی يار به مـا هم بدهند؟

آن قدر بر در اين خانه گـدا می مانيم

لقب نوكـــر دربـار به مـــا هم بدهند

دوش دیدم که در خیابانی..
برنوشته است پشت نیسانی:
گشت معلوم عاقبت بر من..
جور «محمود»، به ز مهر «حسن»!

من همانم که نزد گل به سر دنیا ... حیف

 پدرم خواست مهندس بشوم اما ... حیف

مرگ تو درست از لحظه ای آغاز می شود که

در برابر آنچه مهم است سکوت می کنی....

منم خلیفه ی تنهای رانده از فردوس

خلیفه ای که از آغاز تخت و تاج نداشت

 تفاوت من و اصحاب کهف در این بود

که سکه های من از ابتدا رواج نداشت

بر ما گذشت نیک و بد، اما تو روزگار!
فکری به حال خویش کن این روزگار نیست...

دل ماها که به اندازه ی یک گنجشک است
توی این حال و هوا فیل دلش میگیرد

گفت: شب چی آقا ؟
عرض کردم شبتون بخیر...
گفت : چیتون بخیر ؟!
گفتم : شب ، آقا  شب ؛ شب دیگه !

گفت : تو شب روز داری خیال میکنی همه شب روز دارند ؟!
 انسان بیدار که شب روز نداره بزرگوار....

هرجا نور نباشد شب است ، هرجا ایمان نباشد شب است ،

هرجا غفلت و گناه باشد شب است ، هر جا حضور باشد نور است....

گفت : بگو شب شما،  فجر صادق

زندگی تکرار بازی های ما در کودکی ست

پلک برهم می زنی و زود فردا می شود

این تویی طفلی که گم کرده ست راه خانه را

می گریزد؛ هی زمین می افتد و پا می شود

گاه باید چشم بست و مثل یک کودک گریست

                                        چیست چاره؟ لااقل آدم دلش وا می شود

دارد تمام زندگی ام درد میکند

دارد چکار با خودش این مرد میکند؟

از تو تنها وصف دیدارت نصیب ما شده.....

مثل آن برفی که سوزش میرود پایین شهر......

همراه بسیار است..اما همدمی نیست..!

مثل تمام غصه ها ، این هم غمی نیست..!

روزگاریست همه تیپ خفن می خواهند
همه از دوست فقط چشم و دهن می خواهند

خب طبیعی ست که یک روزه به پایان برسد
عشق‌هایی که سر پیچ خیابان برسد

یکی سرگرم یار و عشق و حال است
یکی درگیر جمع ملک و مال است

سیمرغم و عقاب قبولم نمیکند

عکسی شدم که قاب قبولم نمی کند

این چندمین شب است که بیدار مانده ام

آنگونه ام که خواب قبولم نمی کند!!

من مردِ روزای خطر بودم
این بارو از رو دوش من بردار
آتیشو هم میشد تحمل کرد
اما نه زیر این همه آوار

اینبار
آتش
خاموش
کرد
آتش نشانان را...

قرض الحسنه قلب خودم را به تو دادم
افسوس که چشمان تو هم عضو شتاب است...

همیشه دوست داشتم
ساعت ها در ارتفاعی بالاتر از شهر بایستم
و در انبوه ساختمان ها
دنبال خانه ی کسی بگردم
که دوستش دارم . . .

مرا امیدوار می کنند به بهشت...

این آتش نشانها

وقتی می بینم  از میان  آتش

کسی را نجات می دهند!!!

نگرانم ولی چه باید کرد

درد دلواپسی نمیفهمد

حرف من خط میخی است رفیق

حرف من را کسی نمیفهمد..

زندگی، بچه ای بدون توپ

گیج در یک زمین خاکی بود

باختن بی مسابقه، بی هیچ

زندگی چیز دردناکی بود

شاید نباید او را... نجات میدادم.....

برای او من دهقان خطاکارم.

نه فداکار..!

این که یک روز مهندس برود در پی شعر.

رمز و رازیست که با حال پریشان دارد ..